|
De dennen druppen de volgende ochtend nog even hard en inderdaad blijkt
het nog steeds te regenen. Asfalt gaat over in steenslag en later in een
pad dat vrij steil bij de berg omhoog klimt. Maar het klimmen gaat me
een stuk gemakkelijker af dan twee dagen geleden. Misschien raak ik gewend
aan de inspanning en het helpt ook dat het een stuk minder warm is. Het
wordt nog mooier want als ik langzaam door klim beginnnen zich steeds
meer witte vlokjes tussen de regendruppen te mengen, tot mijn verbazing
gaat de regen over in sneeuw. Hallooh, het is nog maar september! Al snel
krijgt het landschap een kerstachtig aanzien. Het pad gaat vlakker lopen
en ik kom aan bij de Tiefenbacher Eck. Hier staat een panoramabord waarop
je kunt aflezen wat je allemaal kunt zien bij dit uitzichtspunt. Helaas
is van enig uitzicht nu geen sprake en het bord bedekt met een laag sneeuw.
De route daalt even af en gaat dan weer omhoog, over een moerasje en verder
over steile grashellingen naar de top van deze bult, de Spieser op 1651
m. Het pad leidt vlak langs peilloos diepe afgronden, nouja dieper in
elk geval dan dat ik door mist en sneeuw kan zien. Het zorgt er in elk
geval voor dat ik erg voorzichtig verder ga, vooral als het pad zo steil
wordt dat ik op handen en voeten bij de rotsen op moet klimmen. Maar na
deze klauterpartij ben ik op de top, aangegeven door het grote kruis.
Het modderpaadje naar beneden is glibberig dus weer erg voorzichtig want
het afstapje is hier nogal groot. Over een rotsiger paadje steeds verder
naar beneden waar de sneeuw weer langzaam overgaat in lichte regen. Daarna
weer gras/modderpad maar omdat het hier niet meer gevaarlijk is ben ik
minder voorzichtig. Ik glibber soms alle kanten op wat de nodige spectaculaire
(of komische) danspasjes 'Dancing on Mud'-stijl oplevert om maar overeind
te blijven. Ik wordt er in elk geval niet schoner van, zeker als ik ook
nog een paar keer tot boven de enkels in de modder wegzak.
Via een skihelling en daarna verharde weg kom ik aan in het dorpje Unterjoch.
Ik maak even gebruik van een schuilhutje om een trui aan te trekken. Bij
het klimmen was een shirt plus jas meer dan warm genoeg, ook in de sneeuw,
maar nu de inspanning kleiner is en met al de nattigheid heb ik moeite
het warm te houden. Via een klein ommetje door Oostenrijk gaat het door
het Vilsdal. Het dal is eerst nog wel mooi, 'wildromantisch' is de beste
omschrijving. Als het dal echter langzaam breder wordt wordt het wat saai
en beginnen de kilometers zwaar te wegen en de voeten zeer te doen. Ik
besluit door te lopen naar Phronten en daar een hotel ofzo op te zoeken.
Na twee dagen bijna aan een stuk door regen ben ik toe aan een plek waar
ikzelf en mijn spul wat kan opdrogen. Na een omzwerving door het dorp
kom ik via de VVV bij pension Vilstal terecht. Hier een warme douche waarbij
ik meteen de meeste drek van mijn broek en schoenen spoel, daarna bijna
de complete inhoud van de rugzak te drogen gehangen op en rond de verwarming.
Kennelijk is de rugzakhoes verre van waterdicht meer. De tent krijgt een
plekje in de badkamer (om te drogen uiteraard) waardoor de badkamervloer
bedekt raakt met een laag dennenaalden. Eten en een vaas bier.
De weerberichten geven weinig hoop, pas vanaf zaterdag wordt het mogelijk
beter. Het meer dan zware klimwerk en de regen die maar door blijft gaan
geven weinig motivatie om door te gaan.
Toen ik eerder eens op het punt stond op te geven vanwege het weer (in
de Hunsrück) en toch besloot door te gaan knapte het weer ook meteen
op. Daar ga ik nu ook maar vanuit. Niet dat ik bijgelovig ben ofzo hoor.
SMS:
Datum: 26-09-07, 18:58
Bericht: pension in Phronten. Te lui om naar buiten te lopen voor Gps
fix. Regen en sneeuw.
|
